no wlasnie mam! najbardziej w mojej sytuacji przeszkadza mi aspekt wizualny. stad w ogole zainteresowanie tematem jednoocznosci. w ciagu ostatnich kilku miesiecy (moze wczesniej, ale jakos tak to zaobserwowalam) pogorszyl mi sie wyglad prawego oka. pojawila sie zacma, ktora czesciowo przyslania zrenice.

wiem, ze to naprawie albo zaakceptuje. juz sie zapisalam do okulisty. jesli nie da sie naprawic biore pod uwage soczewke korygujaca. 

zdjecia. masakra! nienawidze zdjec. i tak dobrze, ze wsrod ludzi z ktorymi czuje sie bezpiecznie moge o tym mowic i dokonuje drastycznej selekcji pod katem jak wyszlo moje oko :]

bo tak ogolnie w kontaktach z ludzmi nigdy nie mialam problemu, zeby patrzec w oczy, chociaz ostatnio sie to troche pojawilo (od czasu jak zaobserwowalam pogorszenie). takze czasem mam ochote sie schowac do jakiejs nory.

na pierwszy rzut oka, jestem zgrabna, swietnie ubrana kobieta, w pracy mam kontakt ze spora iloscia ludzi i duzo sie smieje, ale... jest to ALE, z ktorym musze sobie poradzic. tak sobie mysle, ze z tego pogorszenia stanu oka moze wyniknac cos dobrego, moze przejde ze spychania problemu do stanu takiej prawdziwej samoakceptacji, i w ogole wiekszej akceptacji zycia, oraz innosci swojej innych.

poplakalam sie to piszac. ok. pozwalam sobie na slabosc, co jest dla mnie jakas zyciowa lekcja ;)

Jestem introwertykiem,

aby zacząć rozmowę oczekuje akceptacji (zainteresowania). A że nikt za bardzo się mną nie interesuje, (nie jestem fajny) to najwięcej czasu spędzam sam ze sobą. 

Chciałbym to zmienić, bardziej się otworzyć, ale i tak zwykle mam wrażenie że komuś przeszkadzam, a rozmowa i tak będzie jałowa. 

Nie uważam że jestem beznadziejny.

Mam inne zdanie na swój temat. Uważam się za miłego, sympatycznego człowieka, inteligentnego,  po części przystojnego, gdyby nie to oko. Rzekłbym że jestem normalny. Problemem jest taki że nikt nie chce mnie tak naprawdę poznać. Żyje sobie tak samotnie.  Z tym że teraz każdy chciałby kogoś nie zwykłego, albo jakiegoś pajaca do towarzystwa.

No dobra, robię ten pierwszy krok, jak bym go nie robił to była by już kompletna klapa. No właśnie, ale tu 9 na 10 przypadków jest odmowna, brak chęci dalszego poznania

Moi drodzy moze jakos was to pocieszy ja starsza pani nie dosc ze mam zezujace oko z epiproteza, to do tego mam cere koloru malinowego i jeszcze na dodatek okropnie sie czerwienie z byle powodu.  Mam meza dziecko juz dawno po wstydzie a jak jakis facet sie na mnie poatrzy i cos zagada to ja w momencie burak cwiklowy .  nie jestem w stanie  kontrolowac tego zjawiska.  Ile ludzi mnie juz z tego powodu wysmialo i ie jaj juz sie przez to oryczlam i co mam zrobic trzeba zyc dalej no nie?

Paweł uszy do góry, będzie lepiej przecież do końca roku jeszcze daleko:)

Ja dzisiaj zaczęłam od uśmiechania się do ludzi (wszystkich na ulicy, w sklepie), co prawda niektórzy spoglądali jak na wariatkę, ale sporo osób też się do "oduśmiechnęło". Może to nie była rozmowa, ale to i tak fajne uczucie. Jutro chyba też spróbuje;)

Ale nie znaczy też, że się nie stanie, a na pewno nie zaszkodzi...

Pewnie, że wierzę. Mniej lub bardziej- w zależności od dnia. Czasami mam chęć zaszyć się w jakimś kącie i udawać, że mnie nie ma ale w końcu z niego wychodzę bo mam nadzieję że będzie lepiej... A jak nie teraz to później:)

Hmmm kompleksy to u mnie duży problem .... kiedyś ich nie było wcale a z biegiem lat pojawiło się ich mnóstwo. U mnie sprawa jest nie co inna bo ja mam swoje oko, ale nie widzę na nie prawie wcale a na drugim mam dość dużą wadę, a co za tym idzie grube szkła w okularach....takich bardzo maskująch bardzo mieć nie mogę bo za bardzo się rzucają w oczy. Ale to nie jest jeden kompleks - nienawidzę kiedy jestem na uczelni a tam wyświetlają wykłady porostu koszmar i takie malutki literki :( i jak człowiek ma się nie czuć gorszy???

Czasem myślę, że to jest mało istotne wszystko... trzeba zacisnąć zęby i dalej żyć:) są ludzie, którzy mają gorzej! - Czasami pomaga.

Kompleksy? Tak, mam je.. Są związane nie tylko z okiem, ale obecnie przede wszystkim z nim.. U mnie jest to o tyle dziwne, że moje oczko wygląda różnie zależnie od dnia. Bywa całkiem nieźle i za to dziękuję Bogu.

Prawdopodobnym jest, że posiadam pierwiastki kompleksu Damoklesa oraz Quasimoda, ale skutecznie z tym walczę.

Agunia, a dzie jeździsz na dyskoteki? Być może tam gdzie ja. Widzę, że jesteś z moich okolic. ;)

witam

Po raz pierwszy trafiłem na tą stronę,  jak nigdy dotąd nie przeczytałem wszystkich wątków, na jakimkolwiek forum.

bardzo się ciesze że jest taka strona, i dziękuje założycielowi.

Mowa o kompleksach, do wszystkich bez wyjątków się dopisuje; (widać że psychika pod wspólnym mianownikiem reaguje tak samo).

Ja się domyślam że łatwiej (naturalniej ale nie całkiem) uporać się komuś z grubsza z tym wszystkim, kto ma już założoną rodzinę, i jest w średnim/dojrzałym wieku.

Ja mam 20 lat, jestem inteligentnym, mówią że przystojnym chłopakiem, w niczym sobie gorszym.

moja epiproteza jest oka prawego (w 3 roku życia miałem wylew, od 7 roku epiproteza).

Lewe oko dość słabe; jaskra i oczopląs.

Z wiekiem nauczyłem się tak patrzeć aby z grubsza po sobie nie poznać, mam wyuczone zachowania patrzenia i bycia jak robot.

Pomaga mi nawet ta epi, ponieważ jest tak świetnie dobrana że lekarze przy jakiejś tak wizycie, pytają tylko o lewe oko. naturalnie jest gorzej gdy jest dużo światła, stres- który powoduje skakanie oka lewego.

Nie potrafię sobie z tym poradzić, naturalnie znam te wszystkie teorie- nie gnęb się, masz swoją wartość. Ale gdy ma się 20 lat, pragnie mieć dziewczynę, to nie takie łatwe; tak sobie to wytłumaczysz.

nie nalezę do ludzi nieodważnych,  zamkniętych w sobie.

ale przeraża mnie większość dziewczyn, które szukają kogoś bez takich problemów. gatki w stylu- każda zmora znajdzie swoje potwora mnie nie satysfakcjonują.

najgorzej jest gdy dużo ludzi patrzy na ciebie np. jakiś wykład, przemowa. To wtedy mnie wewnątrz paraliżuje, (nie widać tego po mnie) ale chce uciec gdzie bym tylko mógł.

coraz bardziej myślę o jakiejś terapii, bo z wiekiem jest mi gorzej, a nie lepiej.

podaje gg, można do mnie pisać, chętnie kogoś poznam z Podkarpacia; chłopaka lub dziewczynę.

Myślałem, że nie mam kompleksów, ale okazało się, że to tylko oszukiwanie siebie. No ale cóż najważniejsze to nie robić z tego tragedii. Tak mi się przynajmniej wydaje, ale co ja tam mogę wiedzieć... ;) Zresztą przyzwyczaiłem się, że i tak mnie nikt nie słucha, bo kto by chciał słuchać oszołoma nawet jeśli ma coś mądrego do powiedzenia... Nie no żart!

Żartem natomiast nie jest pewna akcja. Wychodzę z domu, stanąłem na chodniku i tak sobie myślę: "Kurnia! Telefon mam, klucze są, laptop jest (do pracy się wybierałem), dom zamknięty... Czegoś mi tu brakuje!" Myślę dalej i nagle mnie olśniło! I na całą ulicę: "Proteza kur**!" Zwrot na pięcie, głowa w dół i do domu! Czy mnie ktoś widział? Nie pamiętam i szczerze to nie dbam o to.

Za pół h kończę pracę! Weeeeeeeeeeee!

Hej. Nie widzę na lewe oko(odwarstwienie siatkówki w 2miesiącu po urodzeniu). Mam bielmo i oko jest dużo mniejsze od widzącego. W dzieciństwie nie miałam problemu z tym, że lewe oko wygłada inaczej. A teraz nienawidzę jak ktoś się na mnie gapi, albo pyta czy coś am ze wzrokiem. Moi znajomi akceptują mnie taką jaką jestem. Kiedy zapytałam czy żle to wygłąda, powiedzieli, że najpierw bali się na mnie patzeć, żeby mnie nie urazić, ale oswoili się z moim wygładem.

Jeszcze jeden kompleks: mam oczopląs i trudności z patrzeniem komuś w twarz. Wkurza mnie jak ludzie myślą, ze jak nie patrzę im w twarz to coś ukrywam.

Pewnie, że jak się jest "innym" nieco w dzisiejszym durnym,  uniformistycznym świecie jest trudniej bo ludzie zwracają na nas większą uwagę...

Ale na to, że nas spotkało iż mamy problem z oczkiem - nie jest naszą winą...nie mamy na to wpływu. Jak żremy fast foody i tyjemy - to moze byc powód do zmartiweń, bo sami jesteśmy sobie winni.   Jak marnujemy czas i gapimy się bezmyślknie w TV - to też masakra jest. Jak palimy papierosy i potemsię wstrętnie czuejmy, kaszlemy etc. też nasza wina! Ale oko - że chore....no cóż...ileż chorób jest na świecie -  mniej lub bardziej widocznych!!! Nie mieliśmy na to wpływu, nikt nas o to nie pytał, czy chcemy być jednooczni - ale jesteśmy i musimy być twardzielmai, musimy nimi być - i bierzmy z życia ile się da i to co najlepsze, bo jesteśmy wszyscy tego warci:)

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie!!!!!!!