nie pierdol czlowieku tylko bierz sie w garsc :) myslisz,ze jestes sam co ma takie lub podobne problemy?jezeli bedziesz tylko marudzil i sie uzalal nad soba to gowno dobrego z tego wyniknie

 MOŻE I PIERDOLE SMUTY ,ALE TO JEST SILNIEJSZE ODE MNIE.CHYBA NIE ZROZUMIE MNIE NIKT KTO W TAKI DOŁEK NIE WPADŁ.POZDRAWIAM!!!!!!!!!!

stary ja juz mialem tyle "dołów",ze jakbym mial sie dalej codziennie na czyms uzalac to juz 12lat(od czasu utraty wzroku w lewym oku)bym chodzil na "dole"

 TU NIE CHODZI O WZROK Z TYM SIĘ JUŻ DAWNO POGODZIŁEM .

spokojnie spokojnie.... Zacznijmy od początku.

Po pierwsze to forum jest dla nas więc chyba bez obaw możemy pisać o tym o czym właśnie potrzebujemy.

Po drugie Bronku napisałeś że masz depresję-tak się czujesz czy rzeczywiście byłeś u specjalisty, który zdiagnozował ją u Ciebie? To ważne, żeby odróżnić chwilowe załamanie, które jest reakcją na problemy od przedłużonego obniżonego nastroju.

Chciałam też zapytać czy Twoje samopoczucie jest rezultatem problemów o których pisałeś (czytałam ale nie zdążyłam odpisać, chyba usunąłeś już ten wątek). 

Po trzecie, proszę Was moi Kochani  Bronkowi "żeby wziął się w garść" bo jeśli to rzeczywiście depresja lub mamy po prostu mnóstwo problemów i poczucie beznadzei to chyba najbardziej frustrujące zdanie, jakie można usłyszeć, wcale nie pomaga.

I na koniec Bronek, jeśli masz ochotę się wyżalić to pisz. Ciężko pomóc komuś przez internet ale się postaram(y?).

Wydaje mi się, że potrafię zrozumieć jak się czujesz, ponieważ moje samopoczucie przez ostatni dość już długi czas również graniczy z depresyjnym nastroje. Niestety, stydiowanie psychologii nie chroni przed takimi rzeczami ;p Po prostu ostatni rok obfitował w bardzo wiele niekorzystnych wydarzeń (śmierć, choroba bliskich osób) do tego mnóstwo osobistych problemów. Wcale nie chcę Ci pokazać że "ja mam gorzej" a że jest ktoś kto czuje podobnie i jest w stanie Cię zrozumieć.

 Psychiatra to też lekarz, jak każdy inny więc jeśli czujesz, że potrzebujesz jego pomocy, to idź śmiało. Korzystanie z pomocy psychiatry nie jest równoznaczne z tym że "jest się nienormalnym"A cierpienie psychiczne rzeczywiście jest bardziej dotkliwe niż fizyczny ból.

http://www.papilot.pl/lifestyle/10272/Jestesmy-o-krok-od-okulistycznej-rewolucji.html

szansa ;>?

@honey :

jezeli bedziesz miala jeszcze jakies informacje to daj znac:)

ps.sorry za nie na temat 

Ciesze sie,że jest Tobie lepiej, a to jest tylko Twoja zasługa to Ty chciałeś coś zmienić no i jesteś na dobrej drodze. Teraz Twoje dzieci mają dobry przykład,że obojętnie co w życiu ich spotka można dać rade i Ty jesteś na to dowodem. Dzieciaki są świetnymi obserwatorami. Rok temu moj synek miał niezłe przeżycia z oczkiem a ja oczywiscie załamana na maksa. Po pewnym czasie moje dziecko nie marudziło,że widzi jednym oczkiem tylko martwiło sie kiedy ja zacznę sie uśmiechać. Zrozumiałam,że nie mam wpływu na to co mnie spotyka i co bedzię ale mam za to wpływ jak ja to przyjmuje i co z tym zrobie.

dobrego dnia wszystkim życzę

Bronek,

czytam i widze efekty Twojej cieżkiej pracy nad sobą.

Uważam że skoro zaczynasz pisać a potem kasować to już jest postęp (ja pisałam sama do siebie)

 

 

 Ja to czasami głośno myślę,ale oczywiście jak nikogo nie ma.

Z moją mamą jest coraz gorzej rak zaatakował krtań.Nie może nic jeść i raczej już nie będzie mogła.Przerzucili ją z jednego szpitala do drugiego,tego gdzie zmarł mój dziadek ,a parę dni temu nasza sąsiadka.To chyba epidemia-może to skutek Czarnobylu? Nie mogę się odważyć żeby ją odwiedzić,zresztą jak pomyślę że nie może rozmawiać ,ani nic jeść to poco ja tam pojadę?Jestem za słaby psychicznie żeby ją pocieszać,nie potrafię.Codziennie do niej dzwonie i nie każę jej nic mówić ,żeby się nie męczyła i w sumie to są telefony bez słów,bo i ja nie mogę z siebie nic wydusić.Zresztą każdy telefon do niej mnie przygnębia,czuję się bezsilny.

Po to żeby nie miała poczucia, że w trudnych chwilach została sama i nawet synowi nie chce się jej odwiedzić (tak to może wyglądać z perspektywy Twojej mamy, myślę ze nie bezie jej łatwo zrozumieć ze po prostu nei masz siły psychicznie)

A z czym ja tam pojadę?Chciałbym jej przywieść owoce coś do picia, jedzenia i trochę ją wesprzeć na duchu, mówiąc mama nie martw się wszystko będzie dobrze ,tak jak to się robi.Za słaby jestem ,żeby patrzeć na ludzkie cierpienie,nie mając możliwości tego zmienić. 

 Pojedziesz tam ze sobą. Bo to jest ważne dla Twojej mamy. Zastanów się jak będzie się czuć jeśli syn nie odwiedzi jej w szpitalu. Myślę że nie zrozumie Twoich motywów. A to że jesteś słaby i nie możesz patrzećna ludzkie cierpienie... to teraz to jest wymówka. Twoja mam też jest słaba i Cie potrzebuje.

bronku, moze to glupie, ale sprobuj pomyslec, ze smierc to nie koniec. Ty owszem, bedziesz plakal, ale osoba, po ktorej placzesz juz nie bedzie czula bolu. Oswoj sie z odchodzeniem ludzi, na kazdego przyjdzie pora. Twoja Mama wcale nie musi umrzec, moze po prostu stanie sie cos dobrego? Do tego jednak ona potrzebuje sily! silnej woli by z ta choroba sobie poradzic. I Ty musisz jej ja dac, bo ona teraz jest tam podwojnie samotna, jako mama i w chorobie tez. Twoja Mama Cie potrzebuje. jak Ci sie zdarzy poplakac, placz, masz prawo, ale  nie bedziesz mial wyrzutow sumienia, ze nie byles z Mama w trudnych chwilach. Zapomnij teraz na chwile o sobie i swoim samopoczuciu.

Wiem, ze to sie latwo pisze, ale sama przeszlam przez zyciowa tragedie, moj partner umarl mi na rekach, ja stracilam oko, prawie reke i  moja rodzina bardzo mnie wspierala, choc bylo ze mna marnie... Naradzali sie juz kto sie zajmie dzieckiem.

Dzieki nim sie dzwignelam, a mialam 10 procent szans na przezycie. 

Dzisiaj w kazdej chwili swojego zycia dziekuje mojej rodzinie za to, ze po prostu ze mna byli. Nie robili nic szczegolnego, nikt nie znal slow odpowiednich na te pore, wiec sobie siedzieli przy moim lozku, czasem sobie razem poplakalismy, tylko po to by za chwile przelknac lzy i sie usmiechnac. Wyzywalam wszystkich i wszystko w diably, w duchu oczywiscie, chcialam umrzec. Przeszlo.

Psycholog moze czasem zrobic jeszcze wieksza krzywde - jestem na to dowodem. Nagadal mi takich idiotyzmow, ze zupelnie sie zalamalam.

Bronek, sprobuj malymi krokami. Odwiedzisz mame, tez poczujesz sie lepiej. Probuj pracowac, to zabija zle mysli. Pobaw sie z dzieckiem, idzcie na spacer, zajmij siebie czyms tak skutecznie, zebys nie mial wolnej chwili. To pomaga.

No i przychodz i pisz, jestesmy z Toba.

Jesli jednak czujesz, ze potrzebujesz psychologa - idz, ale znajdz dobrego.

To tylko rady, zrobisz i tak co bedziesz chcial.

JA trzymam za Ciebie kciuki. 

 Cześć Kornelio

Wiesz,że jesteś wielka!!!,jesteś moją  idolką na tym forum, przeczytałam wszystkie Twoje posty i wiele sie z nich nauczyłam.

Dziękuje

No nic, facet (ten psycholog) pewnie chciał dobrze ale mu nie wyszło. Może jemu też nikt nie powiedział najpierw że ty nie wiesz o tych wszystkich rzeczach ;/

 Nie wiedziałam ze studiowałaś psychologię. A czy ukończyłaś studia? Ja właśnie w tym roku kończę ten kierunek. I tez jestem zdania że uzyskanie dyplomu nie czyni ze mnie żadnego psychologa. Na tych studiach tak naprawdę nie uczą pomagania. Niestety nie uczą co i jak powiedzieć. Może za 20 lat, jeśli uda mi się znaleźć pracę w zawodzie to powiem o sobie że jestem psychologiem.

Bronek odezwij się. Mam nadzieję że się nie gniewasz, za posty nie na temat.