Nie ćwiczę na wf-ie od jakichś 7 lub 8 lat. Wcześniej nie zastanawiałam się nad tym głęboko, dostawałam zwolnienie i polecenie, żeby zanieść je nauczycielowi. Odczuwam wyrzuty sumienia, ponieważ jeżdzę na dykoteki i nie zawsze się oszczędzam, ale po tylu latach 'niecwiczenia' trudno byloby mi powrocic. Cwicze sama w domu, bez obawy, że coś mi nie wyjdzie.. 

Kiedy traciłam wzrok, usłyszałam od jednej pani doktor, że albo zostanę molem książkowym, albo nieprzyzwoicie przytyję. Póki co nic z tych rzeczy mi nie grozi.:) Choć pewne kompleksy mam, ale to już nie ten wątek. ;)

Ja przy badaniu dostałem zwolnienie na rok.

Ale w kolejnych latach nie chciałem. Siedzieć-nuda, ruch jest potrzebny. 

Witam. Chociaż od ostatnich moich lekcji wf minęło już trochę czasu, to temat mnie zaciekawił. Nie wiem jak jest w przypadku poszczególnych osób ale ja nigdy nie myślałem o zwolnieniu z ćwiczeń i nie pamiętam, żeby mi to ktoś z nauczycieli sugerował. W latach 80-tych nikt z moich kolegów nie przesiadywał przed telewizorem, no i komputera też nie miał nikt. Za to ganialiśmy całe dnie za piłką i jeździliśmy na rowerach. Oko straciłem w wypadku. Mama zawsze mnie upominała żebym uważał ale jakoś to do mnie trafiało. Nie chciałbym, aby to co napiszę zostało odebrane jako jakiekolwiek przechwałki, tylko jako zachęta dla tych co mogą uprawić sport a wmawiają sobie, że są gorsi lub koś uważa ich za kaleki. Nie grałem dobrze w piłkę ale lubiłem stać na bramce i jeżeli ktoś śmiał się widząc mnie tam, to nie śmiał się za długo. Musiałem w technikum na wf grać w siatkówkę. Nienawidziłem tego szczerze. Nie za to, że nie trafiałem w piłkę tylko dlatego, że bolały mnie rozpaczliwie ręce od jej przyjmowania. Można by się zdziwić ale dobrze grałem w tenisa stołowego. W podstawówce jeździłem na zawody międzyszkolne. Bez sukcesów ale udawało mi się ogrywać wielu dwuocznych. Jeździłem kolarką bardzo często trasy pomiędzy 80 a 140 km i też brak oka mi nie przeszkadzał. Wbrew zdrowemu rozsądkowi( tak myślę) w wieku 14 lat zacząłem amatorsko podność ciężary. Robię to z mniejszą lub większa intensywnością do dziś, chociaż skończyłem 4 dychy. Bardzo możliwe, że w ten sposób walczyłem z "kompleksem kaleki", bo wiele razy tak o sobie słyszałem. Zachęcam więc do uprawiania sportów. Oczywiście radzę zasięgnąć rady lekarza. Tylko mądrego. Ja robiłem wszystko bez konsultacji lekarskiej, ponieważ to właśnie lekarze najwięcej razy dali mi odczuć jaki to ja jestem niepełnosprawny.