Moim zdaniem, dzieci z taką wadą nie powinny być traktowane ulgowo.

Ja chodziłam do narmalnej podstawówki z dziećmi zdrowymi, było to dla mnie straszne doświadczenie, bo dzieci chyba są najbardziej bezpośrednie i potrafią powiedzieć straszne rzeczy. Ale "co nas nie zbije to wzmocni" i to jest prawda, od lat najmłodszych postanowiłam walczyć z szykanowaniem i przykrymi słowami, zawzięłam się w sobie i osiągnęłam bardzo dużo. Bardzo też pomagali mi rodzice, wspierali mnie, ale przede wszystkim pozwolili mi na podejmowanie własnych decyzji i nigdy nie traktowali ulgowo.  Obecnie srudiuję, pracuje, mam własne M2, kochającego chłopaka, sporo przyjaciół:))

Uważam, że jak bym była traktowana ulgowo i jakoś specjalnie to prawdopodobnie uważałabym, że mi należy się więcej niż innym, zdrowym, bo przecież to ja jestem poszkodowana. A jak bym nie dostała tego co chcę, a dostawały by to osoby zdrowe to pewnie popadłabym w depresje, zaszyła bym się w domu i uważała, że jestem do niczego i do niczego się nie nadaje. 

Cieszę się, że tak nie jest:))) i że to nie moja bajka, ale pewnie znajdą się tacy co mają depresje i szukają kogoś, kto ich będzie na siłę pocieszał, bo sami nie są w stanie wziąć się w garść, a wszystko przez to, że mają jedno oko zdrowe. Żałosne....

Dlatego jeśli Wasze dzieci mają jakikolwiek defekt to nie traktujcie ich inaczej, przecież to normalne dzieci, które umysłowo rozwijają się jak inne w pełni zdrowe.

Moim zdaniem, dzieci z taką wadą nie powinny być traktowane ulgowo.

Ja chodziłam do narmalnej podstawówki z dziećmi zdrowymi, było to dla mnie straszne doświadczenie, bo dzieci chyba są najbardziej bezpośrednie i potrafią powiedzieć straszne rzeczy. Ale "co nas nie zbije to wzmocni" i to jest prawda, od lat najmłodszych postanowiłam walczyć z szykanowaniem i przykrymi słowami, zawzięłam się w sobie i osiągnęłam bardzo dużo. Bardzo też pomagali mi rodzice, wspierali mnie, ale przede wszystkim pozwolili mi na podejmowanie własnych decyzji i nigdy nie traktowali ulgowo.  Obecnie srudiuję, pracuje, mam własne M2, kochającego chłopaka, sporo przyjaciół:))

Uważam, że jak bym była traktowana ulgowo i jakoś specjalnie to prawdopodobnie uważałabym, że mi należy się więcej niż innym, zdrowym, bo przecież to ja jestem poszkodowana. A jak bym nie dostała tego co chcę, a dostawały by to osoby zdrowe to pewnie popadłabym w depresje, zaszyła bym się w domu i uważała, że jestem do niczego i do niczego się nie nadaje. 

Cieszę się, że tak nie jest:))) i że to nie moja bajka, ale pewnie znajdą się tacy co mają depresje i szukają kogoś, kto ich będzie na siłę pocieszał, bo sami nie są w stanie wziąć się w garść, a wszystko przez to, że mają jedno oko zdrowe. Żałosne....

Dlatego jeśli Wasze dzieci mają jakikolwiek defekt to nie traktujcie ich inaczej, przecież to normalne dzieci, które umysłowo rozwijają się jak inne w pełni zdrowe.

 

Zgadzam sie z Toba, lecz nie do konca... moi rodzice rowniez nie roztkliwiali sie nade mna; podobnie zreszta jak i ja sam - przez  zycie ide z zacisnietymi zebami (choc identycznie jak Ty, podstawowke wspominam jako traumatyczne przezycie). Wielokrotnie wczesniej podkreslalem nasza normalnosc, brak przeciwskazan do wykonywania jakichkolwiek zawodow, realizowania swoich planow, marzen. Jednakze mam swiadomosc, iz kazdy z nas jest innym czlowiekiem, o innej wrazliwosci, innej psychice, innej odpornosci na stres - Ty wrzucasz wszystkich do jednego  worka i kazesz im byc silnymi jak Ty czy ja...wlasnie po to jest to forum, aby tym slabszym pomoc, ale nie wyszydzajac (choc ja to odbieram bardziej jako mobilizujaca prowokacje..), tylko pokazujac, ze to nic takiego, ze inni jednooczni swietnie sobie radza w zyciu, ze nie nalezy wszystkich porazek tlumaczyc  swoja ulomnoscia, ze jak sie chce, to tak naprawde w niczym ona nie przeszkadza.

Pyzuniu Ty i jeszcze troche forumowiczow jestescie jednooczni od "malego", ze sie tak wyraze . Z calym szacunkiem ale moze juz nie pamietacie z dziecinstwa traum zwiazanych z utrata oka. Od poczatku jednoocznosc jest norma i przy faktyczny wsparciu najblizszych bez zbytniej nadopiekunczosci z ich strony mozna dorastac i ksztaltowac sie jako "normalny, zdrowy" czlowiek. 

Tak jak ja i wielu innych otrzymalismy swoja jednoocznosc od losu troche pozniej i jeszcze jesli temu towarzyszy jakies dodatkowe np. oszpecenie twarzy albo inne urazy to psycha moze siasc czasami i idzie sie w zale i pretensje typu "Jaka i ja jestem nieszczesliwy a"   Fakt jednoocznosc sama w sobie nie jest straszna sprawa i da sie z nia zyc normalnie, ale czasami u osoby ze slabym charakterem moze byc strasznym stresorem.

Czasem pouzalanie sie pomaga i niech Cie to tak bardzo nie irytuje u innych. Moze ostroznie z komentarzami.

 Ciesze sie ,ze Ci sie tak powiodlo w zyciu i  oby tak dalej ...

Pyzuniu ja po prostu wyrazilam swoje zdanie - takie mam . Po to jest to forum aby sie wypowiadac. 

Ze swojej strony serdecznie gratuluje powodzenia u facetow!!!!

A ja się bardzo boję o mojego Miłoszka i o jego kontakty z rówieśnikami i nie wiem czy jest w ogóle możliwe uchronienie go przed ksywkami typu zezol, cyklop itp. Pomimo tego, ze Miś ma dopiero dwa latka już myślę o zapisaniu go do jakieś prywatnej szkoły, ale i tak powątpiewam w sens. Chciałabym aby, nie dawał się rówieśnikom, nie był zbyt wrażliwy i traktował jednnoczność jako coś normalnego. Ale nie wiem czy sama sobie z tym poradzę i napewno o pomoc bedę prosić psychologa.

 Kasiu nie jesteś w stanie uchronić dziecka, bo nie masz takiej władzy. Przecież nie będziesz chodziła do każdej matki dziecka, które powiedziało coś niemiłego. Co do psychologa, to może pomóc ale w okresie dorastania, bo w latach podstawówki może źle wpłynąć na malucha.

Osobiście polecam znalezienie synkowi jakiegoś zajęcia pozaszkolnego, gdzie będzie trochę rygoru i odpowiedzialności za innych, np. sporty walki, dla malucha polecam karate. Tam znajdzie kolegów, a trener nie pozwoli na szykanowanie Twojej pociechy, bo ten sport na to nie pozwala. No i możesz go zapisać już teraz, bo im wcześniej tym lepiej. A jak się czegoś nauczy to w podstawówce "przyłoży" komuś raz, drugi i będą go szanować. Na pewne rzeczy niestety pomaga tylko kwestia pięści:)))

Całuski dla Miśka:))

Witam

To piekne co piszecie ale trudne do zaakceptowania kiedy cie czyli mnie juz dotyczy.Mój synek ma 4 miesiace wykryto u niego toksoplazmoze oczna i nie bedzie albo juz nie widzi na lewe oko.Jestem tak strasznie załamana bo mamy juz dziecko niepełnosprawne.Zostałam z tym sama bo maz do konca nie zdaje sobie z tego sprawy.Chodze becze i załamuje rece,życ mi sie nie chce wydaje mi sie ze jestem zła matka i ze przezemnie dzieci cierpia bo to ja je wydałam na swiat.Nie moge sie z tym pogodzic.Szkoda  ze Bóg decyduje za san :(

"jestem złą matką" - nie możesz tak myśleć. Ja straciłem oko jak miałem 8 miesięcy, moi rodzice też sobie nie mogli (chyba do tej pory nie mogą) się pogodzić jak to się stało że je sobie wybiłem. Tak bywa i nie zawsze życie jest usłane różami. Ja nie mam do nikogo o to żadnych pretensji i żalu, fakt że swoje wycierpiałem i przeszedłem ale niestety tak już jest na tym swiecie. Nie łam się bo to nie ma sensu a przy okazji dzieci beda cierpieć widząc jak się zamartwisz. Ja nie mając jednego oka skończyłem studia mam dobrą pracę, wspaniałą żonę. Pomalutku realizuje wszystkie mażenia i wcale nie uważam, że jestem gorszy od osób dwuocznych, wręcz przeciwnie, bo wydaje mi się że radzę sobie dużo lepiej niż nie jedna osoba pełnosprawna. Głowa do góry-bedzie dobrze.

bartek80:

Witam

To piekne co piszecie ale trudne do zaakceptowania kiedy cie czyli mnie juz dotyczy.Mój synek ma 4 miesiace wykryto u niego toksoplazmoze oczna i nie bedzie albo juz nie widzi na lewe oko.Jestem tak strasznie załamana bo mamy juz dziecko niepełnosprawne.Zostałam z tym sama bo maz do konca nie zdaje sobie z tego sprawy.Chodze becze i załamuje rece,życ mi sie nie chce wydaje mi sie ze jestem zła matka i ze przezemnie dzieci cierpia bo to ja je wydałam na swiat.Nie moge sie z tym pogodzic.Szkoda  ze Bóg decyduje za san :(

 

"jestem złą matką" - nie możesz tak myśleć. Ja straciłem oko jak miałem 8 miesięcy, moi rodzice też sobie nie mogli (chyba do tej pory nie mogą) się pogodzić jak to się stało że je sobie wybiłem. Tak bywa i nie zawsze życie jest usłane różami. Ja nie mam do nikogo o to żadnych pretensji i żalu, fakt że swoje wycierpiałem i przeszedłem ale niestety tak już jest na tym swiecie. Nie łam się bo to nie ma sensu a przy okazji dzieci beda cierpieć widząc jak się zamartwisz. Ja nie mając jednego oka skończyłem studia mam dobrą pracę, wspaniałą żonę. Pomalutku realizuje wszystkie mażenia i wcale nie uważam, że jestem gorszy od osób dwuocznych, wręcz przeciwnie, bo wydaje mi się że radzę sobie dużo lepiej niż nie jedna osoba pełnosprawna. Głowa do góry-bedzie dobrze.

witaj

Dzieki za słowa otuchy.Mysle ze po wolutku zaczynam sie z tym oswajac ,dzis załatwiłam miejsce w CZD w Miedzylesiu i od srody zaczynamy LECZENIE .Bardzo sie boje ale mam nadzieje na lepsze jutro.Niestety do konca zycia bede sie czuła winna bo gdybym zrobiła badanie w ciazy to uratowałabym jego oczy ale i tak sie ciesze ze szybko to wykrylismy a miał to byc zez.Trzymajcie za nas kciuki jak wróce to sie odezwe

Witam

Juz jesteśmy po wizycie w CZD mały miał badania i potwierdzono tokso zaczelismy leczenie i jestem pełna nadzieji.Za 2 miesiace jedziemy jeszcze raz     i wtedy bede wiedziała jak z tym oczkiem.Na razie zrenice reaguja na swiatło tak samo wiec łudze sie ze bedzie dobrze.Dzieki za wsparcie .Pozdrawiamy

Pisaliście wcześniej dużo o przeżyciach z podstawówki. Ja straciłam wzrok na prawe oko w wieku 4 lat i podstawówka to najgorszy okres mojego życia!! Jeszcze tak w 1, 2 klasie nie odczuwałam tego, ale później stało się to koszmarem. Przezwywali mnie  "zezowata" itp itd, a przez to że miałam dobre oceny nie ucząc się prawie wcale doszło mi przezwisko "kujon". Wiecie nawet dwa lata temu gdy miałam 18 lat usłyszałam na swojej studniówce (od koleżanki z klasy która z kolei jako osobę towarzyszącą zaprosiła mojego kolegę z podstawówki), który swoim kolegom oznajmiał "o patrzcie jak się wystroiła, ale tego zeza nigdy nie ukryje". Ogólnie rzecz biorąc wszystkim którzy niczego nie zauważyli oznajmiał prawdę. W tym wieku?! Osoba mająca 18 lat jeszcze zachowuje się w taki sposób? A co najśmieszniejsze to rok wcześniej dowiedziałam się ze na jednej z imprez też mój były "kolega" z podstawówki powiedział innym, że on to ma taką ładną koleżankę która niestety ma "jedno oko na Maroko a drugie na Kaukaz". No prosze, ludzie kiedyś dorosną? Wiecie zawsze jak byłam mała zastanawiałam się dlaczego oni to robią, dlaczego obgadują, dlaczego nie wiedzą, że to tak boli. . .

Dobra wyżaliłam się i dlatego kocham to forum ;P Bo wszyscy prawie rozumieją co mam na myśli. Teraz na studiach jestem pewną siebie dziewczyną z ambicjami i z brakiem jakichkolwiek ograniczeń. Jak to raz mi nowo poznany kolega powiedział: "Każdy facet z sali wykładowej chciałby chociaż całować Twoje stopy" i tego się trzymam ;P Ot tak żeby mieć dobry nastrój ;) Pozdrawiam wszystkie dziewczyny!! ;)