Witam, jestem nowa na forum - żyłam sobie 29 lat i nawet nigdy nie poznałam nikogo kto też nie widziałby na jedno oko. dlatego też cieszy mnie to forum ;)

Mam do Was pytanie, właściwie to dopiero niedawno udało mi się jako tako zaakceptować to że nie widzę.

Czy jeśli ktoś Was pyta mówicie że nie widzicie? dla mnie ma dzień dzisiejszy jest to krępujące, wolę odpowiedzieć wymijająco.

Będę wdzięczna za odpowiedzi.

Pozdrawiam

Różnie bywa..;)

Oczywiście rodzina wie, ale ja sama powiedziałam co nie którym- przyjaciółce i przyjacielowi, i jeszcze paru znajomym..

Ale u mnie było tak, że powiedziałam mojemu byłemu chłopakowi, a on rozgadał swoim znajomym.. No ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, wiec się tym nie przejmuje kto wie, a kto nie;)

Jestem jaka jestem i tego nie zmienię.. 

Najważniejsze, żeby akceptować siebie takim jakim się jest:D 

witajcie.

kto nie pyta ten nie wie. ale ja z tego tajemnicy nie robię. rzeczywistości nie zmienię.

pozdrawiam

rodzina i przyjaciele wiedzą ......reszta nie pyta .....ale pewnie się domyśla :)

nie mówię bo nikt nie pyta.

 ja rowniez :)

wie rodzina i przyjaciolka.

Nie mowie. Ludzie zachowuja sie dziwnie, gdy o tym wiedza. Wszystkie moje zwyczajne bledy zwalaja na karb niepelnosprawnosci.

Zatailam wade zeby dostac prace, zatailam zeby dostac sie do szkoly.. zatajam codziennie. I nie mam z tego powodu wyzutow sumienia.

Nie mam najmniejszej ochoty wysluchiwac tekstow o tym "czym bym sie lepiej zajela" i "co by bylo dla mnie lepsze". Wole decydowac sama. Ja najlepiej wiem.

jeżeli rozmowa schodzi na temat wzroku to tak, nie ukrywam tego ale i nie rozpowiadam na prawo i lewo

Jesli bardzo przeszkadza Ci heterochromia to moze zastanow sie nad soczewka protetyczna z indywidualnie namalowana teczowka, tylko wtedy  dylemat czy wolisz oczka niebieskie a moze zielone:),oba kolory piekne:), jak wylecze swoje oczy to mam zamiar kupic soczewke Szkoda, ze ludzie sa tak malo tolerancyjni, ja bym na Twoim miejscu mowila, ze mam wyjatkowe oczy i tyle. U mnie po wypadku zrenica postanowila zajac wieksza czesc mojego oka wiec tez troche to wyglada jak bym miala jedno oko zielone a drugie brazowe i wlasnie najczesciej ludzie pytaja dlaczego mam dwukolorowe oczy, odpowiadam, ze mialam wypadek albo cos wrednego, czasem zartuje, ze nie wiedzialam i jak to mozliwe, ze przez noc zmienil sie moj kolor oczu, zalezy od sytuacji:)

Oczywiście rodzina i najbliżsi znajomi wiedzą, że nie widzę na 1 oko.. Innym napotkanym osobom nie mówię, jeśli nie muszę, gdy nie jestem przyparty do muru [mam tu na myśli zwykłe prawo do prywatności]. To też zależy kto to jest i co sobą reprezentuje [chodzi mi o pewną wrażliwość, poziom empatii, humanizm] - wszak jest to tylko jedna z wielu możliwych ułomności ludzkich, i to wcale nie najcięższa.

Mnie bardziej zawsze natomiast irytowało takie prymitywne ludzkie gapiostwo, które nie ma wiele wspólnego z poznaniem a tylko z zaspokojeniem ciekawości, swoistym katharsis. U mnie akurat widać, że coś jest nie tak z okiem [pourazowy zez rozbieżny, jaśniejsza tęczówka i dosyć wyraźna pionowa blizna pourazowa, źrenicy w zasadzie brak] i w środkach komunikacji miejskiej ciężko mi było wytrzymać siedząc na przeciw pasażera, który nawet się nie krył z wnikliwym obserwowaniem mojej ułomności. Było to dokuczliwe zwłaszcza we wczesnej młodości. Teraz to już raczej zlewka ;-)

u mnie z tym to zawsze byl problem.Generalnie zawsze unikam tematu,zapytany odpowiadam wymijająco.Nawet z najbliższą rodzina nie rozmawiam o moim defekcie,jadni wiedzą drudzy nie i już !

 A tak nawiasem - niech się wstydzi ten, kto widzi. Wiadomo!

 

 cesarzowo jeśli masz na myśli "przy słowie" Kazika S. to nie tak to szło :)

"niech sie wstydzi ten co robi nie ten co widzi.."

 

ale to i tak nie zmienia faktu ze takie gapiostwoto po prostu brak taktu :)

(a to już moje) :)

Daniello, nie z Kazika czerpałam, choć jego teksty, istotnie, mogą być inspiracją i do przemyśleń i do działania.

"Niech się wstydzi ten, kto widzi" - tak ma zostać. Jeśli komuś twarzyczka moja, czy też spojrzenie do gustu nie przypadają, nie zasługuje, by na mnie patrzeć. Jego strata.

 Wiśta wio!

Nie widzę, owszem. Jednak nie jest to żaden powód do wstydu. Bywają znacznie mniej fotogeniczne ułomności. Na duszy i charakterze. Oko wpatrzone do wnętrza to tylko egzotyka. 

Ja tylko odwiedzając ten portal przypominam sobie o własnej jednooczności. Poza tym po prostu jestem "ślepak". Kpię z tego. Mam to za nic. I oby mi tylko w tym punkcie mechanizm szwankował. 

Za to zdjęć to chyba wszyscy się boimy :/

 ja po operacji już się tak nie boję. Co więce-jak mis ię nudzi to sama sobie pstrykam fotki, żeby się upewnić, że z moją epi nic się nie zmieniło taki ze mnie głupek

nie dość, że mówię, że nie widzę na lewe oko, to wyganiam ludzi żeby szli po mojej prawej stronie, bo nie lubię jak nie widzę rozmówcy :D

zero krępacji, swoją wadę noszę jak zbroję. 

@kwiatek -> ja tez tak mam, tylko ze wyganiam na lewa strone;)

a ja nie mówię, nie przeganiam, ustawiam się po prawej stroie rozmówcy :)

czasem po browarku się uleje i komuś tam się zwierzę, ale ludzie nie widzą (hahaha) problemu ;) przez moją jednooczność zawsze starałam się dorównać rówieśnikom, w wielu dziedzinach jestem lepsza niż dwuoczni, kompleksy mam tylko w sporcie :(

• ja  tam nic nie mowie. glupi sie nie domysli,a madry nie bedzie pytal

Podoba mi się ta sentencja....

Zacznę stosować... Kiedy mówię o tym jak widzę świat - mało kto wierzy..Nie są w stanie sobie tego wyobrazić....

A pracować trzeba.... Żadnych ulg w parcy nie mam.... Wezmę sobie te sentencję do serca , zacisnę zęby i ...będę mieć nadzieję, że wokół mnie są mądrzy ludzie :) 

 

PS.:

Śmieję się teraz sama do siebie...Jak ja się tu staram poprawnie bez literówek pisać... Przecież jestem tu wśród swoich :) :) :) Nie muszę się bać, że znajdzie się tu ktoś, kto skrytykuje moją niepoprawność...

Dopiero poznanym osobą nie, z czasem, gdy mam już większe zaufanie :)

Chociaż ostatnio byłam zmuszona "ujawnić" się publicznie - chodzę do gimnazjum, a wiele z tamtejszych osób.. brakuje piątej klepki. Ostatnio, była wręcz sensacja co do mojej osoby. (mam jedno oko i jedną protezę- przez nowotwór)  Ci, którzy nie wiedzieli, że mam protezę, wołali na mnie "zezowata", ale byli też tacy... którzy doskonale wiedzieli o mojej chorobie. I co najlepsze - wołali na mnie publicznie "cyklop". Nie było to miłe. Wręcz pokazało, jaki z nich margines społeczny. Z paroma koleżankami, uroczyście, oficjalnie, publicznie oświadczyłam całą moją historię. Większość się uspokoiła, ale dalej parę osób wciąż nie ma skrupułów...

Nie wiem sama, czy już się śmiać czy płakać. Ale myślę że dobrze że wiedzą, przynajmniej jakaś grupa z nich, uspokoiła się.

 Hej, a ja mówię wszystkim, oczywiście nie tym spotkanym gdzieś przypadkowo, ale tym, którzy w moim życiu odgrywają jakąś rolę. Troszkę czasem się krępuję, ale często sama na ten temat żartuję. Jedyne czego nie zrobię to nie wyjmę protezy przy obcych, czy nawet rodzinie (poza mężem i córką). Ale mój mąż i córka widzą mnie codziennie w tej postaci.Wyciągam epi do spania, a poza tym płuczę w dzień czasem. Ich to nie szokuje.Tak samo jak wielu z Nas gonię na lewą stronę swoich towarzyszy. Zawsze.A mój kolega się śmieje, że to dobrze bo miejsce kobiety jest po prawicy mężczyzny.