Naprawdę współczuję tym wszystkim ze nie mogli zobaczyć świata dwojgiem oczu ja miałem okazję która zmarnowalem i teraz jak się przyzwyczaić nie wiem.Jedynie noc jest ratunkiem dla mnie bo wiem ze wtedy wszyscy jesteśmy równi 

Witaj Łukasz!

Ja straciłam doskonały wzrok w jednym oku półtora roku temu, dlatego rozumiem Twoją rozpacz, ale niestety - musisz sobie sam z tym poradzić i sam się z tym uporać. Mi pomogło najbardziej to, że poznałam osobiście kilka osób ,,jednoocznych'' spotkałam się z nimi, porozmawiałam i stwierdziłam, że jeśli oni dali radę tak żyć, to tym bardziej ja muszę dać radę. Rozmowa ,,na żywo'' z drugi takim samym człowiekiem to najlepsze lekarstwo.

Po tych rozmowach zrozumiałam, że najlepsze dla nas było by utworzyć stowarzyszenie (przeczytaj moje posty w wątku prawo) aby ludzie mogli wspierać się wzajemnie, gdyż każdy z nas jest na innym etapie swojej historii ale wszyscy powielamy to, co inni już przechodzili i z czym musieli się zmierzyć. 

Na chwilę obecną polecam Ci książkę Krzysztofa Ziemca (redaktora TV)p.t. "Wszystko jest po coś" myślę, że ta lektura pomoże Ci zrozumieć, że człowiek potrafi wybrnąć ze wszystkiego, co mu los zgotuje.

Pozdrawiam

Witaj.Ja podobnie jak moja koleżanka jestem z Olsztyna,Cieszę sie że to ona pierwsza napisała do Ciebie.Ja z  widzeniem jednoocznym żyję już 50 lat.Myślę, że bóle oka wkrótce miną i będziesz  swobodnie  wykonywać swoją pracę.Dobrze, że mieszkasz na wsi.Kiedy byłam dzieckiem też mieszkałam na wsi.Lubię te klimaty.Podobnie jak moja koleżanka Bogusia też uważam, że najlepsze w takich chwilach są spotkania przy kawie z drugą osobą która ma ten sam problem..Z Giżycka jest bardzo blisko do Olsztyna.

Zyczę szybkiego powrotu do zdrowia i zapraszamy do Olsztyna. 

witam Łukaszu

Myślę, że każdemu z nas wydawało się na początku ,że nie damy rady. Szok,złość, żal do Pana Boga, załamanie - wszyscy to chyba przechodziliśmy.Ale jak to w życiu- potrzebny jest czas.   U Ciebie to wszystko świeże , nikt nie jest ze stali -więc tak na razie czujesz. Potrzebujesz czasu.To na razie dla Ciebie banały , ale z czasem to się zmieni, jeśli sam sobie pomożesz. Po pierwszym przyłożeniu siatkówki widziałam przez 4 lata- do samochodu wsiadłam po 2 miesiącach i początkowo jeździłam sama, żeby nie zrobić nikomu krzywdy.Potem pojechałam w moje kochane góry i na Mazury.Dwa lata temu kolejne odklejenie, 3 operacje w ciągu tygodnia, pół roku walki- dosłownie- o oko( zastrzyki w oko, sterydy).Gdy opanowałam ból- jako jednooczna, wróciłam do pracy po czterech miesiącach, zaczęłam jeździć( lekarze nie pozwalają rok). Mieszkam pod małym miastem, więc dałam radę, choć raz wjechałam na murek, który stoi od 20 lat.Jak przysłowiowa blondynka mam kłopot z oceną odległości, by zobaczyć lewą stronę cała się obracam,nie jeżdżę do dużych miast, jestem trochę niepewna i często się modlę w czasie drogi..W góry jeżdżę autokarem, na Mazury planuję pojechać samochodem latem. Jeżdżę na rowerze,chodzę na kilku kilometrowe spacery, działkę zapuściłam , ale to chyba bardziej lenistwo, sporo czytam, ostatnio więcej słucham audiobooki. Pytałeś o psychologa.Chodziłam i mogę polecić jeśli nie masz zwyczaju opowiadać się rodzinie i znajomym.Mi pomógł oswoić się z sytuacją i nie obwiniać siebie.Jeszcze czasem budzę się w nocy i sprawdzam, czy widzę , bo mam zagrożone drugie oko. Straciłam sporo z radości życia , czasem kłócę się ze sobą, ale jednocześnie cieszę się , że widzę i naprawdę czasem zapominam , że jestem jednooczna.Daj sobie czas, a na razie płacz - wrażliwe chłopaki też płaczą, złość się ..nie na innych, a z psem chodź na długie spacery, póki go masz.Właśnie wróciłam z pracy i nie mogę znaleźć mojego psa..idę go szukać na wieś.