Witam,jestem tu nowa,nazywam się Ania,mam 15 lat.Kilka tygodni temu miałam wypadek,przez co straciłam wzrok w prawym oku.Straciłam go już na zawsze,nic nie da się zrobić.Od tematej pory jestem załamana i boję się o przyszłość.W lewym oku mam wadę minus 6 dit.,jest to duża wada.Boję się,że teraz,przez ten słaby będzie mi ciężej w życiu,będę miała różne problemy przez to.Że teraz lewe oko będzie pracowała za prawe i wada będzie mi się powiększać.Na starość już zupełnie oślepnę,nie powinnam siedzieć przy komputerze,czytać książek itp.Czy moje obawy są słuszne?:(

Pozdrawiam.

Witaj. Ja jestem w podobnej sytuacji co Ty - nie widze praktycznie na lewe oko od urodzenia a w prawym oku mam juz wade -4.

Niedawno pogorszyl mi sie wzrok w tym prawym oku- podejrzewam, ze przez leczenie hormonalne.

Tez załamałam sie tak jak Ty- nawet miałam mysli samobojcze i brak sensu zycia. Teraz powoli wszystko wraca do normy- staram sie wychodzic do ludzi i rozumiec dlaczego mnie to spotkalo. Chce tez walczyc ze slepota i szukac rozwiazania aby dobrze widziec.

Nie martw sie - wszystko bedzie dobrze. Staraj sie zyc spokojnie i nie denerwowac sie ta sytuacja. Potraktuj to jako dar od Boga i wyroznienie, bo wierze w głębi serca, ze ten nasz los to wielkie błogosławieństwo i poświęcenie - mam nadzieje, ze dowiem sie w jakim celu :)

P.S. Zycze Ci duzo szczescia i mnostwo ciepłych ludzi na Twojej drodze :)

No cóż, podstawową sprawą jest oczywiście dbanie o sprawne oko. Nie należy zapominać o regularnych kontrolach (nutka hipokryzji z mojej strony).

Odnośnie pracy przy komputerze... wszystko zależy od osobistych predyspozycji. Ważne jest zapewnienie sobie dobrego oświetlenia, gdyż wyraźny kontrast ciemnego tła z jasnym monitorem powoduje większe obciążenie dla wzroku. Tak samo w przypadku czytania książek. Koniecznie należy zapewniać sobie regularne przerwy i nie zmuszać się do ślipienia w ekran "bo musi być zrobione na wczoraj", ale o tym napewno już Cię poinformował okulista. Ja w ciągu 20 lat gapienia się w ekran dorobiłem się "jedynie" -1,5. Nie sugeruj się jednak cudzymi przypadkami - u każdego jest to sprawa osobnicza, tak samo jak predyspozycje do pogłębiania się wady. Pomaga bardzo fakt że dzisiejsze monitory emitują znikomą ilość promieniowania w porównaniu do np. sytuacji piętnaście, czy dwadzieścia lat temu.

Czy są utrudnienia w życiu? Z początku tak, ale do wszystkiego idzie się przyzwyczaić. Najważniejsze to pamiętać że od nosa w drugą stronę też się coś ma i brać poprawkę przy framugach. Niby oczywiste, ale z początku gdy się człowiek spieszy to zapomina i jest siniak na obojczyku.

Inne minusy? Do awionetki będziesz potrzebować pilota i nie obejrzysz Avatar'a w 3D. Plusy? Przynajmniej nie będziesz wyglądać jak marsjanin w tych śmiesznych okularach. Wydaje mi się też że łatwiej robi się zdjęcia ;)

Także reasumując: widzenie głębi jest przereklamowane i w codziennym życiu spokojnie daje się zastąpić perspektywą.

P.S. Gdy byłem dzieckiem, wszyscy okuliści straszyli mnie że do 30stki prawie na pewno  oślepnę. Jakoś nie widzę tego jeszcze ;)

Czy są utrudnienia w życiu? Z początku tak, ale do wszystkiego idzie się przyzwyczaić. Najważniejsze to pamiętać że od nosa w drugą stronę też się coś ma i brać poprawkę przy framugach. Niby oczywiste, ale z początku gdy się człowiek spieszy to zapomina i jest siniak na obojczyku.

 U mnie minęło już 9 lat, a ciągle kogoś potrącam, potykam się czasem. Ale szybko ucinam zażenowanie słowami : ale ze mnie ślepota, przepraszam :) Nie byłoby osoby, która by się nie uśmiechnęła.

korzystaj z życia - nawet małe przyjemności daja wiele radosci ;)

3maj sie:)

może i macie rację, że wada wzroku w oku które nam pozostało może nas w jakiś sposób ograniczać. na pewno każdy z nas miał kiedyś w głowie myśl: będę ograniczał oglądanie telewizora, używanie komputera, itp. aby oszczędzać wzrok. Patrząc jednak na to w ten sposób nie żylibyśmy pełnią życia. Wszystko jest dla ludzi również tych "jednoocznych" (tylko z rozsądkiem).

Pamiętam okres w życiu, kiedy zwracałem uwagę na każde zamglenie wzroku w oku zdrowym. No i te myśli, czy aby nie zaczyna się ślepota? Przestałem czytać książki, minimum TV, ogólnie "cackałem" się sam ze sobą. Zakończyło się to delikatnie mówiąc przygnębieniem. Dlatego pogódźmy się z losem i siejmy optymizm wśród Polaków

A ja myślę, że tak naprawdę ograniczenia siedza tylko w naszej głowie. I nie mam tu na myśli tego żeby się zaleceniami lekarzy nie przejmować i robić swoje, bo to zwyczajnie niemądre. Ale zamiast mysleć o tym czego nie wolno lepiej zastanowić się co zrobić żeby były jak najmniej kłopotliwe. Ja jak z kimś rozmawiam i mówię że czegos tam mi nie wolno to widze od razu współczucie wobec mnie. A ja zupełnie nie odbieram tego jako jakąś krzywdę. Nie moge jeździć samochodem - nie ma sprawy, są autobusy, taksówki, mąż, kolega, własne nogi. Nie mogę dźwigać - mam świetną wymówkę od robienia dużych zakupów, nie widzę czegoś z daleka - podchodzę bliżej, zwiększam czcionkę w komputerze. Nie mogę narażać się na wysiłek i upadki - trudno, zamiast trenować wspinaczkę można po prostu pochodzić po górach. Nie byłam nigdy typem sportowca więc mogę się bez tego obyć.

Czy te nasze ograniczenia wg was naprawdę nie dają normalnie żyć? Moim zdaniem dają i niczego mi nie brakuje.

wiesz co dziewczyno.. ciesz się, że mogłaś wgl kiedykolwiek widziec normalnie... ja nie mam leweko oka od urodzenia... lekarze tego wgl nie zauwazyli.! rozumiecie to.? wpuscili mnie ze szpitala jako noworodka z 10 pkt.! dopiero babcia zauwazyla po jakims czasie ze cos jest z tym okiem nie tak.. po 3 miesiacach chyba... tak wiec nie uzalaj sie nad soba dziewczyno, bo to nic nie da... zamiast tego zacznij normalnie zyc tak jak wczesniej...

 ja miałam podobnie , lekarze dali mi 10 pkt ...

wypuścili jako cud miód malina zdrowe dziecko .

po czym tata zobaczył po jakimś czasie , że z moim prawym okiem jest coś nie tak ... 

ech ... no i zaczęło się jeżdżenie ... ale wyszło na to , że do tej pory mam zacme na źrenicy , którą usuną mi na tych wakacjach ... po 17 latach życia z nią ...

szanse na widzenie ? bardzo małe . 

ale nie załamuję się . nie widze od urodzenia więc  dam sobie radę .

A ja myślę, że tak naprawdę ograniczenia siedza tylko w naszej głowie. I nie mam tu na myśli tego żeby się zaleceniami lekarzy nie przejmować i robić swoje, bo to zwyczajnie niemądre. Ale zamiast mysleć o tym czego nie wolno lepiej zastanowić się co zrobić żeby były jak najmniej kłopotliwe. Ja jak z kimś rozmawiam i mówię że czegos tam mi nie wolno to widze od razu współczucie wobec mnie. A ja zupełnie nie odbieram tego jako jakąś krzywdę. Nie moge jeździć samochodem - nie ma sprawy, są autobusy, taksówki, mąż, kolega, własne nogi. Nie mogę dźwigać - mam świetną wymówkę od robienia dużych zakupów, nie widzę czegoś z daleka - podchodzę bliżej, zwiększam czcionkę w komputerze. Nie mogę narażać się na wysiłek i upadki - trudno, zamiast trenować wspinaczkę można po prostu pochodzić po górach. Nie byłam nigdy typem sportowca więc mogę się bez tego obyć.

Czy te nasze ograniczenia wg was naprawdę nie dają normalnie żyć? Moim zdaniem dają i niczego mi nie brakuje.

 venee bardzo urzekło mnie Twoje podejście. zajmuję się rekrutacją osób do nowego programu telewizyjnego. jeżeli byłabyś zainteresowana szczegółami, skontaktuj się ze mną na maila: adoro11@interia.pl

Zgadzam się z wam, że ograniczenia tkwią tak na prawdę w naszych głowach. Mnie jest się bardzo trudno pogodzić  z tym, że nie widzę . czarnodruku, że nie mogę czytać książek. Ciągle zadaję sobie pytanie dlaczego ja? Staram się jednak uśmiechać, robić dobrą minę do złej gry. Nie daję po sobie poznać jak jest mi trudno bo nie chcę żeby wszyscy się nade mną użalali. Najbardziej jednak wkurzają mnie reakcje m zdrowych ludzi którzy nie mają pojęcia jak się wobec mnie zachować. Byłam ostatnio w urzędzie pracy i po przedstawieniu pani dokumentów w tym również zdrowotnych objaśnieniu, że mam znaczny stopien niepełnosprawności pani kazała mi wypełnić dokumenty. Wówczas powiedziałam, że ja tego nie widzę i nie jestem w stanie tego zrobić a ona na to to dlaczego nie noszę okularów. Dobrze,że była stażystka to mi pomogła. Takie sytuacje wprawiają mnie w irytację.

A ja myślę, że tak naprawdę ograniczenia siedza tylko w naszej głowie. I nie mam tu na myśli tego żeby się zaleceniami lekarzy nie przejmować i robić swoje, bo to zwyczajnie niemądre. Ale zamiast mysleć o tym czego nie wolno lepiej zastanowić się co zrobić żeby były jak najmniej kłopotliwe. Ja jak z kimś rozmawiam i mówię że czegos tam mi nie wolno to widze od razu współczucie wobec mnie. A ja zupełnie nie odbieram tego jako jakąś krzywdę. Nie moge jeździć samochodem - nie ma sprawy, są autobusy, taksówki, mąż, kolega, własne nogi. Nie mogę dźwigać - mam świetną wymówkę od robienia dużych zakupów, nie widzę czegoś z daleka - podchodzę bliżej, zwiększam czcionkę w komputerze. Nie mogę narażać się na wysiłek i upadki - trudno, zamiast trenować wspinaczkę można po prostu pochodzić po górach. Nie byłam nigdy typem sportowca więc mogę się bez tego obyć.

Czy te nasze ograniczenia wg was naprawdę nie dają normalnie żyć? Moim zdaniem dają i niczego mi nie brakuje.

Głowa do góry. Mam 19 lat, nie widzę na jedno oko od drugiego roku życia i powiem, że żyłam normalnie :) robiłam to. co każdy zdrowy człowiek :) do czasu gdy w wieku 17 lat wykryto u mnie raka tarczycy, teraz mam dwie rzeczy do maskowania :D oko i bliznę na szyi ;D ale nie poddaję się, mam wiele planów na przyszłość i chcę je urzeczywistnić  :) 

a ja 22 lat maskować muszę brak oka i blizny na twarzy: lewy policzekblizny, aproteza oka prawego.... I -uwierz mi Kajetanko - poradziłam sobie, choć łątwo nie było. Jako dziecko wieolokrotnie przez dzieci wyzywana byłam od "frankensztajnów", potworów i terminatorów. Wielokrotnie miałam głupie myśli, ale... - skoro przeżyłam baaaaaaardzo poważny wypadek i z żyję, tzn., że mam coś na tym świecie do zrobienia. Od 13lat pracuję, skończyłam studia, jestem traktowana jak normalny zdrowy człowiek i dzięki temu nikt nie zwraca uwagi na te niedoskonałości. Ktoś tu pięknie na forum napisał,że wszystko tkwi w naszej głowie - to święte słowa. Uwierz w siebie i w swoje możliwości, a życie będzie łatwiejsze. pozdrawiam 

Venee:

A ja myślę, że tak naprawdę ograniczenia siedza tylko w naszej głowie. I nie mam tu na myśli tego żeby się zaleceniami lekarzy nie przejmować i robić swoje, bo to zwyczajnie niemądre. Ale zamiast mysleć o tym czego nie wolno lepiej zastanowić się co zrobić żeby były jak najmniej kłopotliwe. Ja jak z kimś rozmawiam i mówię że czegos tam mi nie wolno to widze od razu współczucie wobec mnie. A ja zupełnie nie odbieram tego jako jakąś krzywdę. Nie moge jeździć samochodem - nie ma sprawy, są autobusy, taksówki, mąż, kolega, własne nogi. Nie mogę dźwigać - mam świetną wymówkę od robienia dużych zakupów, nie widzę czegoś z daleka - podchodzę bliżej, zwiększam czcionkę w komputerze. Nie mogę narażać się na wysiłek i upadki - trudno, zamiast trenować wspinaczkę można po prostu pochodzić po górach. Nie byłam nigdy typem sportowca więc mogę się bez tego obyć.

Czy te nasze ograniczenia wg was naprawdę nie dają normalnie żyć? Moim zdaniem dają i niczego mi nie brakuje.

 Witam was serdecznie.jak czytam to co pisze Venee to nie wiem co o tym myśleć. Raczej się z tobą Venee nie zgadzam że ograniczenie jest w nas.Że nie masz samochodu, jeździsz autobusem, taxi, chodzisz pieszo a nie dźwigasz to nie robisz zakupów tylko prosisz znajomych o pomoc. Nie każdy ma tak dobrze jak Ty i mu wszyscy pomagają.Ja również widzę na jedno oko i mam ( -16,5 ) przy tym poważne problemy po 5 operacjach okulistycznych na siatkówce, i nie jest dobrze czeka mnie witrektomia na którą nie wyrażam zgody bo nie wiem co mi pozostanie po tej witrektomii. Jak będę widziała ? a teraz wzrok mi sie pogarsza i nie wiadomo co jest i co jest tego przyczyną. Widzę tylko przestrzenią 3 milimetrową w centralnym punkcie, przez soczewkę okularową a reszta obszaru wzroku jest niewidoczna, rozmazana same kontury i kolor i nic po za tym i co ja mam powiedzieć. Zakupy muszę zrobić bo nikt mi tego nie zrobi, pracować bym chciała, mieć porządną pracę która by mnie usatysfakcjonowała. To co bym chciała w życiu robić to nie mogę bo nie uzyskam zgody na wykonanie takiej pracy. Co jest dla mnie bardzo krzywdzące i przykre. Ludzie patrzą na mnie jak na ufo mimo iż są to osoby dorosłe wiedzą że na świecie są osoby słabowidzące lub niewidome lecz Oni tylko to wiedzą a jak dochodzi do styczności i kontaktu mojej osoby z ludźmi pełnosprawnymi to wogle cię nie rozumieją, odtrącają, nie odzywają się do ciebie jak by bali się zarazić chorobą wzrokową, jak by miała ze mnie przejść na nich. Taka jest mentalność ludzka.Popieram wypowiedzi użytkownika ( Magda Sz. ) Ma dobre i racjonalne wypowiedzi i zgadzam się z nią. To prawda stracić wzrok w wieku ( 15 do 75 Lat ) to szok człowiek się nie może podnieść z takiego upadku utraty wzroku Magda Sz masz rację. Ludziom ciężko jest się podnieść z takiej tragedii, co niektórzy wogle się nie mogą pogodzić z takim losem . Ja chyba też bym Sie nie podniosła. Po utracie wzroku oka prawego byłam jeszcze dzieckiem i nie wiele rozumiałam mając 7 lat, pogodziłam sie z tym a teraz jak tracę drugie oko a jestem osobą dorosłą jest mi bardzo ciężko i nie wiem czy się pogodzę z moją sytuacją, nie wiem po prostu narazie nie dopuszczam takiej myśli ale nie będzie dobrze ......... załamka na pewno z której się raczej nie podniosę. A co do użytkownika ( olkaaa146 ) nie widzieć od urodzenia to coś innego niż utracić wzrok w późniejszym dorastającym lub dorosłym życiu.ROZMAWIAŁAM Z OSOBĄ NIEWIDOMĄ CAŁKOWICIE OD URODZENIA od której usłyszałam że gdyby miał okazję widzieć nigdy by nie wyraził zgody na to by widzieć ponieważ jest mu tak dobrze , nie widzi od urodzenia i nie wie jak to jest być osobą widzącą i zobaczyć kogoś na własne oczy, byłam pełna zdumienia i szoku jak usłyszałam taką odpowiedź. Nie rozumiałam tego.Natomiast obserwując osobę dorosłą która utraciła wzrok na skutek choroby w wieku  40 lat nie może Sie pozbierać życiowo, jest załamana, bezradna jak dziecko które uczy się dopiero żyć, choć według Tej osoby jego życie nie ma sensu   

 Ja się jeszcze spotkałam w szpitalu z taką sytuacją, że dzieliłam salę z osobą niewidomą i jak ona wychodziła do domu to chciałam jej pomóc w pakowaniu- taki ludzki odruch, miała gorzej niż ja, bo ja na drugie oko jeszcze widzę i jestem samodzielna , a ona powiedziała, żeby jej nie pomagać, bo ja jej robię krzywdę.ona zapamiętała sobie poukładane rzeczy, a ja bym jej pomagając w pakowaniu zrobiła bałagan i nie mogła by nic znaleźć.Zrobiło mi się głupio, ale od tego czasu nie pomagam sama od siebie jedynie jak mnie ktoś poprosi.

 

Dokłądnie ludziska

trzeba być pozytywnym na maxa

Co do 3D to co prawda widze bardzo słabo na jedno oko ale 

3D jak najbardziej widzę w okularach wiec nie wiem o co chodzi

Te nowe okulary i 3D ogolnie sie rozni od tego sprzed 15-20 lat i okularow z tektury..sprobujcie a potem zalujecie dopiero.

Pozdro